Մենք կկախվենք լուսնի ստվերներից

և կօրորվենք հիշողության ճոճանակին,

կգոռանք մեր թախիծը

ամենաբարձր ժայռերից,

կարտասվենք ցավը

գիշերամուտի աստղակար թիկնոցին,

կսրբենք սրտին դարսված

կարոտի փոշին` թաշկինակով երկնի,

մենք` տարիների միլիարդավոր մղոններից

մի սովորական հինգշաբթի իրարով տաքացածներս,

կմրսենք իրարից

մի ոտնաչափ մենության դողով...

-Չմոռանաս տաք հագնվել,-

կբացականչեմ ես`

շարժվող գնացքի

կիսաբաց պատուհանից`

չնկատելով ափերումս սեղմած

ձեռնոցներդ,

դու կմտապահես հեռացող անիվների

անդարձությունը

և մի քիչ կտխրես աշխարհի բոլոր

վերադարձ չունեցող

ճանապարհների եզրին,

որովհետև մի քիչ տխուր բան է սերը,

երբ ճռռացող ճոճանակ է հիշողությունը,

երբ սիրում ես մենակության

բարձր ժայռից...

Մարգարետ Ասլանյան

Հեղինակի ֆեսյբուքյան էջը՝ Մարգարետ Ասլանյան